Home

Langs het tuinpad van mijn vader

Het tuinpad van mijn vader ligt er al eeuwen.

Dat pad loopt langs hoeven en huizen, kastelen en plaggenhutten.

De Limburgse heuvels, de duinen en de zee.

Langs woeste streken en stille dorpjes,

het vlakke Vlaanderland.

Door Brabantse steden en gehuchten,

van Oirschot, naar Sittard,

van Alkmaar naar Tilburg. Van Antwerpen naar Stockholm.

Van het verre oosten naar het toen nog “wilde westen”,

het warmbloedige zuiden naar het kille noorden.

Gelijk de zee oogt het pad nooit hetzelfde als zo-even.

Door de voortschrijdende tijd, seizoenen, menselijk ingrijpen,

oorlogen en natuurgeweld,  is ze voortdurend aan verandering onderhevig

elke dag, zelfs elk uur weer.

Verandering is er ook door liefde,

bijzondere ontmoetingen,

vriendschap en afscheid.

Een toevallige voorbijganger, een geliefde, een biddende buizerd, zingende nachtegaal,

een trillende hinde, ’n bloem of ruisende vlinder.

Het pad, ook mijn levensweg, is steeds weer anders

rijker en berstensvol.

En op dat pad wandelden mensen die keken

en toevden mensen die zagen.

Aangeraakt werden door kleur,

vorm, licht, materie,

geuren,

voortjagende wolkenmassa’s, ruisen van de wind, de donkere sterrenhemel,

het kabbelen van beekjes, de verre horizonten,

het fluisteren van geliefden,

verscheurend verdriet, heftige pijn,

de woorden van een vreemdeling,

een tedere streling,

de stilte.

De beleving, die zinderende liefde, imponerende schoonheid of het tragisch lijden is verbeeld tot kunst.

Een schilderij, tekening, een beeld, een verhaal, een foto, een lied.

Vaak word ik gegrepen door een intense beleving,

als die van de maker,

en ga ik op zoek naar het verhaal naar een ontmoeting.

Dat geeft tranen, doet glimlachen of stokt mijn adem.

En ik wil al wat ik bewonder, beleef en bemin delen.

Met jou.

Want jij bent nu ook op het tuinpad van mijn vader,

mijn tuinpad.